Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Ερωτήσεις του Εγώ...

Όταν ξεκινάει κάτι(σχέση, εργασία, φιλία) είναι βέβαιο πως όλοι προσπαθούμε να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό...
Κάτι που άλλοτε πράττουμε συνειδητά και άλλες φορές ασυνείδητα. Ο λόγος και οι πράξεις μας έρχεται σε αντίθεση με τις σκέψεις και τα θέλω μας...γιατί όμως να γίνεται έτσι; Ανασφάλεια και φόβος είναι πιθανόν η δική μου απάντηση. Δεν έχω μάθει να χάνω, ή ακόμα καλύτερα δεν έχω μάθει να μην κερδίζω κάτι που θέλω....άμεσα έρχεται στο μυαλό μου...''γιατί να πρέπει να είναι όλα μία συμβολική μάχη; Γιατί να πρέπει να τα υπεραναλύουμε όλα;''
Μέχρι τώρα όσον αφορά τις σχέσεις μου στον ερωτικό κυρίως τομέα ήθελα πάντα να κάνω τους άλλους να με αγαπήσουν αρχικά και στην συνέχεια να δείξω το τι πραγματικά θέλω ή και μου αρέσει...η πορεία αυτή όμως είχε πάντα το ίδιο τέλος. Πάντα με ερωτευόντουσαν και όταν πια είχε συμβεί αυτό ένιωθα οτι δεν είχα πλέον την ελευθερία μου...απλά είχα κερδίσει και έφευγα ή άλλες φορές έφευγε ο άλλος με την δική μου γκρίνια. Ήταν το στάδιο που τότε άρχιζα να λεω εγώ το τι θέλω, πως το θέλω, γιατί το θέλω κ.τ.λ. Με αποτέλεσμα να αναιρείται το κεκτημένο του έρωτα της άλλης πλευράς.
Σκέφτομαι πρώτη φορά πλέον να μην φοβάμαι να ανοίγομαι...αρχικά κατάφερα να μην φοβάμαι την διαδικασία του να γνωρίζω και μόνο κάποιον...δεν είναι αρκετό από μόνο του αυτό!
Μπορεί το κείμενο να μην έχει συνοχή...είναι απλά σκέψεις...ξέρω οτι τα ιστολόγια έχουν συνήθως άλλη θεματολογία...και επίσης δε νομίζω οτι έχει ενδιαφέρον για κάποιον να διαβάζει τις σκέψεις κ την προσωπική ζωή των άλλων. Από την άλλη όμως, η ανωνυμία και το οτι βγάζεις ελεύθερα τις σκέψεις σου σε αποφορτίζει. Δε με απασχολεί καθόλου εάν θα τα διαβάσουν κάποιοι...απλά νιώθω όμορφα κ μόνο που τα γράφω κ μπορώ να τα ξαναβλέπω ο ίδιος...μία διαδικασία ανάπτυξης μέσα μας...βιώματα που αφήνουμε πίσω μόνο όταν μπορέσουμε και τα δούμε ή ακούσουμε....εδώ κάνω και τα δύο! Ναι, φοβάμαι να πω το τι θέλω από τον άλλον...το βλέπω σαν τακτική κοινωνικής συνήθειας. Θα το πάρω όμως το ρίσκο και ας είναι η πρώτη φορά που θα χάσω (χάσουμε;)...ουφ, μπέρδεμα!

2 σχόλια:

Ναπoλέων είπε...

από Ονειροπαρμένον Σκλιβανίτιον
προς Αιθεροβάμονα τον Σάμιον
ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ
------------
12-12-08
Φίλτατε,
έλαβα την επιστολήν σας και ανταποκρίνομαι.

Παραθέτω το αγαπημένον μου ποιηματάκιον του αγαπημένου μου αυστραλού σκιτσογράφου-ποιητή-φιλόσοφου Leunig (Λόϊνιχ):

LOVE AND FEAR
There are only two feelings. Love and fear.
There are only two languages. Love and fear.
There are only two activities. Love and fear.
There are only two motives, two procedures,
two frameworks, two results. Love and fear.
Love and fear.


Είθε το ανέσπερον φώς της αγάπης να διαλύσει εντός σου τα μέλανα νέφη του φόβου.

Καλό ΠΣΚ.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων

arist είπε...

@ Napoleon: πολύ σοφό το ποίημα...έχω μείνει άφωνος....με εκφράζει!!! ευχαριστώ πολύ, το μπλογκ σου ενδιαφέρον...