Επιστροφή στην Προφητεία;

Πέρασαν χρόνια από την τελευταία ανάρτησή μου...

προσφάτως επαναλήφθηκε το σκηνικό... μετά από σχεδόν δύο χρόνια συναισθηματικής μοναξιάς επέλεξα να επιστρέψω στο παιχνίδι..

αποτέλεσμα...

• επαλήθευση της προφητείας της εγκατάληψης και της απιστίας από μέρος του άλλου
• κατάφερα να είμαι σε σχέση 9 μήνες, κάτι που δεν είχε συμβεί εως τώρα
• είδα οτι επαναλαμβάνομαι
• δίνω πολλά εξ αρχής και ζητάω και πολλά από ανθρώπους που ίσως δεν είναι σε θέση να κάνουν το ίδιο
• κάνω τα πάντα για να διατηρήσω το Εμείς με αποτέλεσμα να περιορίζω τα θέλω μου και να μη δίνω χώρο να δώσει ο άλλος
• ζω μέσα στη σχέση κυριευμένος από τις φοβίες προηγούμενων εμπειριών
• είδα οτι για να συνεχίσει κάτι πρέπει να πιστεύουν και οι δύο σε αυτό
• όταν κάποιος δε δίνει αλλά παίρνει είναι προτιμότερο να πεις τι θες και αν δε μπορεί να σου το δώσει τότε να φύγεις νωρίς παρά να μένεις σε κάτι που σε τυραννάει και δεν έχει νόημα (όχι με ζυγαριά.. αλλά να δίνει έστω κάτι)
• στα λόγια όλοι θέλουμε τις μεγάλες αγάπες και τους σπάνιους έρωτες όμως στην πράξη του άλλου πρέπει να δίνουμε βαρύτητα γιατί εκεί φαίνεται η ωριμότητα και η ουσία των όσων λέει
• όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα δυστυχώς σκοτώνεις και αυτό που έχεις γιατί θεωρείς οτι δεν το αξίζεις (ο άλλος σε ανεργία, χάλια οικογενειακές σχέσεις.. όλος ο θυμός έπαιφτε πάνω μου)
• είναι σημαντικό να δεις τις σχέσεις στην οικογένεια του άλλου... όταν οι γονείς είναι μαζί αλλά δε σέβονται ο ένας τον άλλο τότε κατά πόσο μπορεί κάποιος να πιστεύει οτι αξίζει κάτι διαφορετικό?
• στο δικό μου κομμάτι αυτοκριτικής είδα οτι επιλέγω με βάση του να επιβεβαιώσω οτι δεν αξίζω την αγάπη 
• όσα μου έδινε ο άλλος δεν ήταν ποτέ αρκετά, πάντα ήθελα περισσότερα
• ποτέ δεν πρέπει να θεωρούμε τον άλλο δυνατό και ισχυρό ώστε να μας ακούει... δυστυχώς και εκείνος κουβαλάει τα δικά του βιώματα
• όταν είσαι με κάποιον που δυσκολεύεται να παραδεχτεί τα λάθη του και θέλει πάντα να είναι από πάνω τότε την πάτησες
• η επικοινωνία είναι δύσκολο θέμα ειδικά όταν ο άλλος δε ξέρει και δεν αντέχει κάτι τέτοιο οχι γιατί δε θέλει αλλά γιατί δεν του ήταν οικείο στην οικογένειά του
• όταν ξέρεις πολλά και αντιλαμβάνεσαι πολλά μην αναλύεις τα πάντα (στον εαυτό μου)... δε γίνεται να θεραπεύσεις τον άλλο αν δε θέλει, δεν είναι η δουλειά σου
• μη δεχτείς ποτέ να σου αραδιάσει ο άλλος το ερωτικό του παρελθόν αν δεν το θες... τι με απασχολεί τι έκανες πριν εγώ βλέπω εσένα τώρα... γιατί να ξέρω λεπτομέριες που σοκάρουν κάποιον...
• μην αφήσετε ποτέ κάποιον να γνωρίσει την αδυναμία σας και να την χρησιμοποιεί συνεχώς για να βγαίνει από πάνω... δώστε χρόνο στον άλλο... ακούστε το ένστικτό σας.. αυτός που σας αγαπάει πραγματικά θα σας νοιάζεται
• ο άνθρωπος που έχει μίσος και πόνο μέσα του αν δεν τα λύσει με τον εαυτό του μετά από τις αρχικές όμορφες στιγμές θα θέλει να πονάει και να μισήσει και σας με στόχο να εκδικηθεί
• μη ξαναγράψω τα ίδια ποτέ σε αυτό το ιστολογιο....

Διάβαζα τις προηγούμενες αναρτήσεις και μου ήταν τόσο γραφικές πια... σα να με σιχαίνομαι που και σήμερα αν έγραφα κάτι θα ήταν ακριβώς το ίδιο... αν δεν κοίταζα τις ημερομηνίες δε θα ήξερα ποια είναι και για ποιο σκηνικό... όλα τα ίδια, ικάνα να περιγράψουν και το τώρα....

Η μόνη διαφορά... τώρα συζούσα, είχαν γνωριστεί οι γονείς μας, είχα πλάσει πιθανότατα μόνος μου το ωραίο συννεφάκι μου, είχαμε ανταλλάξει μέχρι και πανάκριβες βέρες... ένα όνειρο σχετικά υλοποιήσιμο που τρέχαμε κ οι 2 να το κάνουμε σα να μας άγχωνε ο χρόνος... σα να ξέραμε οτι δεν κρατάνε για πάντα όλα άσχετα αν εγώ ήθελα το για πάντα...

και κυρίως αυτή τη φορά βλέπω και τα δικά μου λάθη... φυσικά δεν είναι τα τεράστια λάθη... δεν χώρισα κ πήγα πριν να πω να ξαναπροσπαθήσουμε να κάνω ερωτικές περιπτήξεις από εδώ και κει, όμως έκανα και γω λάθη... 

έχω μαζέψει υλικό πολύ... πονάω αρκετά αλλά πρέπει να μάθω για μένα... ο άλλος δεν πρέπει να με απασχολεί... σκότωσε τον ίδιο του τον εαυτό με τη σχέση μαζί... γύρισε στη μαμάκα που τον έκανε ότι ήθελε και άρχισε πάλι από το μηδέν... όμως εγώ είμαι στη διαδικασία να ξέρω και να αναπτύσσομαι εσωτερικά... και αυτό θέλει κόπο.. και αυτό θέλει χρόνο... και αυτό που θέλουμε θέλει επίσης επιλογή ανθρώπου συνειδητοποιημένου με κόπο και χρόνο... 

μακάρι να θεραπεύαμε όλοι μας αυτά που μας τυραννούν... και αν είμαστε ισορροπημένοι και συνειδητοποιημένοι μήπως είμαστε ξενέρωτοι, μήπως δε βρούμε ποτέ κάποιον ποιο δουλεμένο εσωτερικά??? και το χειρότερο... μήπως όλα αυτά είναι κοινωνικοποιημένα??? μήπως είμαστε όντως εκ φύσεως ζώα και όσοι είναι υπερβολικά κοινωνικά διαμορφωμένοι με κοινωνικές αρχές και φραγμούς φαινόμαστε δύσκολοι και ιδιότροποι??? 

δε ξέρω... περισυλλογή!!!

Are we human or are we dancer?

Ελλάδα 2009....

....μία χώρα που κραυγάζει από τις πολυάριθμες μαριονέτες του συστήματος...ένας τόπος εγκλωβισμένων νέων, αδιάφορων ηλικιωμένων και μεθυσμένων μεσηλίκων από την σιγουριά της συμβατικής ζωής τους.

Ένα καζάνι που βράζει και κανείς δεν ανοίγει το καπάκι...μια κοινωνία που όλοι προσπαθούν να βολευτούν...ένα κράτος που το δημόσιο έχει γίνει το Greek Dream...και αυτά τα δεκαπεντάχρονα τι μας λένε τώρα...και μεις από εκεί περάσαμε και ακόμα συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τα ονειρά μας....όλα σάπια...κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει...ακόμα και εγώ που γράφω αυτό δεν θα μπορούσα τόσο απλά να ήμουνα η εξαίρεση...

Στα 27 μου δουλεύω και παρόλα αυτά σκεφτομαί και γω το δημόσιο μιας και όλοι γύρω μου αυτό κάνουν....προσπαθούσα τόσα χρόνια να ξεφύγω από το πλήθος και τώρα??? Σπούδασα αυτό που μου άρεσε...και τώρα?? Έχω δουλειά στο αντικειμενό μου....και τώρα??? Πρέπει να αναγνωρίσω το μεταπτυχιακό μου γιατί αλλιώς τι??? Πρέπει να δώσω Ecdl....γιατί?? Το Κοινωνικό κεφάλαιο στην υπηρεσία του συστήματος εξευτελίζεται και τα όνειρα για ένα υγιές κοινωνικό περιβάλλον σβήνουν!!! Και αυτή η οικονομική κρίση??? Άλλο και τούτο....

Εν τέλει....υπάρχουν άνθρωποι σήμερα???? Ή είμαστε όλοι χορευτές έχοντας χάσει την ατομικότητά μας????? Προσωπικά παλεύω να κόψω τα σχοινιά από την δική μου μαριονέτα....

Οι Στίχοι στο τραγούδι Human από τους The Killers ---> http://www.youtube.com/watch?v=d97XFGR_IP0

Αν μπορεις έλα και ΠΙΑΣΕ ΜΕ...

Το Νέο Έτος, ευχές, χαρές, φώτα, γλέντι, καταναλωτισμός, όλα ένα ψέμα!!

Η Πόλη του Φωτός έδωσε λάμψη ακόμα και στις καρδιές μας...το μέρος έφερνε τους πάντες πιο κοντά...μεγάλα λόγια, ζεστές αγκαλιές,σαμπάνια,στοργή...όλα ένα ψέμα!! Η επιστροφή στην καθημερινότητα απότομη...ενώ είχε φανεί η ελπίδα της αλλαγής...το έντονο συναίσθημα έπνιξε και φόβισε αυτό που για πρώτη φορά θεωρούσα τόσο γλυκό, τόσο όμορφο, τόσο αληθινό. Το δικό μου Εμείς φόβιζε το Εγώ του άλλου....υπήρχαν κινήσεις και λόγια από μέρους του, κάτι που με αποπροσανατόλισε πλήρως. Αντιλαμβανόμουν πως έδινα πολλά αλλά δεν απαιτούσα τα ίδια...έτσι λεν πως είναι ο έρωτας και το πίστεψα και αυτό...

Μετά τις γιορτές ήλπιζα ότι άλλαξαν πολλά...πόσο έξω έπεσα. Όταν είδα πως πάλι το δικό του Εμείς δεν εμπεριείχε εμένα αλλά τον κολλητό του και πως δεν υπήρχε ούτε τώρα συναίσθημα είπα να ρισκάρω....σαν το τραγούδι της Τσαλιγοπούλου, βρήκα το κουράγιο και την αφορμή να πω να μην συνεχίσει άλλο...ήθελα απλά ένα πιάσιμο, ένα χάδι, κάτι αληθινό έστω και την τελική στιγμή... Αυτό ήταν το πάτημα...δεν είχε μάθει σε έντονα συναισθήματα, δεν ήθελε πολλά και έτσι απλά έφυγε μετά από μήνες άσχετα από τα μεγάλα λόγια που ο ίδιος έλεγε. Ένα ΨΕΜΑ, προδοσία της καρδιάς....πολλά τα έβλεπα...έκανα υπομονή γιατί ήμουνα πάντα αυστηρός με τους άλλους...την πάτησα. Ζούσα την ΣΤΙΓΜΗ και εκείνος ζούσε την ΕΜΠΕΙΡΙΑ!! Πρώτη φορά με σχέση για κείνον σε διακοπές (εμπειρία) για μένα πρώτη με κάποιον που ήθελα (στιγμή), πρώτη φορά να κρατιέσαι χέρι χέρι στο πλήθος για μένα μια ωραία στιγμή για κείνον εμπειρία...Ίσως να είμαι πιο μπροστά ως προσωπικότητα, πιο ψαγμένος κ.ο.κ όμως αυτό δεν αλλάζει οτι Εγώ τα ζούσα και πίστεψα!

Τι κατραπακιά και αυτή...πόσες φορές αναρρωτιέμαι έαν πρεπει να πάψω να είμαι ειλικρινής και ντόμπρος...μπορεί πάντα να ήμουνα επιφυλακτικός στις σχέσεις, ποτέ δεν έλεγα μεγάλα λόγια και ψεύτικα. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΦΕΘΗΚΑ ΤΟΣΟ, ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΟΝΕΣΑ ΤΟΣΟ!!! Ίσως ο λάθος άνθρωπος? Απλά ευχόμουν πως έστω και την τελευταία στιγμή θα με έπιανε μιά φορά μόνο για μένα! Τα πάντα ήταν για εκείνον...και το τραγικό είναι πως το έβλεπα εξ αρχής απλά είπα να δώσω πρώτη φορά την ευκαιρία σε κάποιον. Λάθος? Φοβάμαι να αφεθώ...

Καρδιά Vs Μυαλό...

Τι να κάνουμε είμαστε η γενιά που μεγάλωσε και ζει επί Sovereignty της Μαζικής Κουλτούρας...και έτσι όπως έβλεπα στην τηλεόραση την υποκουλτουρέ αλλά χαρωπή σειρά Λίτσα.com, εμπνεύστηκα για τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης από το συγκεκριμένο επεισόδιο....

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αναβρασμό, το ίδιο όλη η γενιά μου, η ζωή μου, η εργασία μου....όλα αβέβαια μιας και μας έχουν σκοτώσει κάθε δικαίωμα σε όνειρα και στο να ελπίζουμε...όλοι υποκριτές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί...όσοι χρησιμοποιούν το μέσο υπηρετούν το ίδιο μήνυμα που πάντα πέρνουμε ως δέκτες....κάπως έτσι έχει γίνει και αυτοσκοπός στο ασυνείδητο μας οτι μία ερωτική σχέση ίσως να είναι το μόνο σταθερό στοιχείο στο ρευστό κοινωνικό μας περιβάλλον....

Κάπως έτσι μπαίνουμε σε σχέσεις...κυνηγάμε εκεί αυτό που θα έπρεπε να είχαμε αλλού...στο μυαλό μου έρχεται η ταινία 'όταν έκλαψε ο Νίτσε' (σταμάτησα να διαβάζω βιβλία μετά το τέλος των σπουδών μου...δυστυχώς το ίδιο το σύστημα με έκανε να σιχαθώ κάτι τόσο ουσιώδες). Μέσα σε αυτό το ερωτικό παιχνίδι, το μυαλό αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν είναι όπως το θέλουμε ή αξίζουμε και από την άλλη η καρδιά συνεχίζει να ελπίζει......μήπως είναι η ανάγκη μας να πιστέψουμε οτι είμαστε ερωτευμένοι? μήπως έχουμε κουραστεί να τρώμε σκαμπίλια από παντού? μήπως .....

Πολύ μπέρδεμα και η ψυχο-κοινωνική ανάλυση του φαινομένου καρδιάς-μυαλού ή αλλιώς συναισθήματος-λογικής μπορεί να μας μπερδέψει ακόμα περισσότερο....όπως με την κότα και το αυγό :) Με λίγα λόγια....θα περιμένω να δω το επόμενο επεισόδιο στο 'Λίτσα.com'....το επεισόδιο σε εισαγωγικά που ζούμε κάθε μέρα σχεδόν όλοι ...την δική μας απλή ζωή.

Ερωτήσεις του Εγώ...

Όταν ξεκινάει κάτι(σχέση, εργασία, φιλία) είναι βέβαιο πως όλοι προσπαθούμε να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό...
Κάτι που άλλοτε πράττουμε συνειδητά και άλλες φορές ασυνείδητα. Ο λόγος και οι πράξεις μας έρχεται σε αντίθεση με τις σκέψεις και τα θέλω μας...γιατί όμως να γίνεται έτσι; Ανασφάλεια και φόβος είναι πιθανόν η δική μου απάντηση. Δεν έχω μάθει να χάνω, ή ακόμα καλύτερα δεν έχω μάθει να μην κερδίζω κάτι που θέλω....άμεσα έρχεται στο μυαλό μου...''γιατί να πρέπει να είναι όλα μία συμβολική μάχη; Γιατί να πρέπει να τα υπεραναλύουμε όλα;''
Μέχρι τώρα όσον αφορά τις σχέσεις μου στον ερωτικό κυρίως τομέα ήθελα πάντα να κάνω τους άλλους να με αγαπήσουν αρχικά και στην συνέχεια να δείξω το τι πραγματικά θέλω ή και μου αρέσει...η πορεία αυτή όμως είχε πάντα το ίδιο τέλος. Πάντα με ερωτευόντουσαν και όταν πια είχε συμβεί αυτό ένιωθα οτι δεν είχα πλέον την ελευθερία μου...απλά είχα κερδίσει και έφευγα ή άλλες φορές έφευγε ο άλλος με την δική μου γκρίνια. Ήταν το στάδιο που τότε άρχιζα να λεω εγώ το τι θέλω, πως το θέλω, γιατί το θέλω κ.τ.λ. Με αποτέλεσμα να αναιρείται το κεκτημένο του έρωτα της άλλης πλευράς.
Σκέφτομαι πρώτη φορά πλέον να μην φοβάμαι να ανοίγομαι...αρχικά κατάφερα να μην φοβάμαι την διαδικασία του να γνωρίζω και μόνο κάποιον...δεν είναι αρκετό από μόνο του αυτό!
Μπορεί το κείμενο να μην έχει συνοχή...είναι απλά σκέψεις...ξέρω οτι τα ιστολόγια έχουν συνήθως άλλη θεματολογία...και επίσης δε νομίζω οτι έχει ενδιαφέρον για κάποιον να διαβάζει τις σκέψεις κ την προσωπική ζωή των άλλων. Από την άλλη όμως, η ανωνυμία και το οτι βγάζεις ελεύθερα τις σκέψεις σου σε αποφορτίζει. Δε με απασχολεί καθόλου εάν θα τα διαβάσουν κάποιοι...απλά νιώθω όμορφα κ μόνο που τα γράφω κ μπορώ να τα ξαναβλέπω ο ίδιος...μία διαδικασία ανάπτυξης μέσα μας...βιώματα που αφήνουμε πίσω μόνο όταν μπορέσουμε και τα δούμε ή ακούσουμε....εδώ κάνω και τα δύο! Ναι, φοβάμαι να πω το τι θέλω από τον άλλον...το βλέπω σαν τακτική κοινωνικής συνήθειας. Θα το πάρω όμως το ρίσκο και ας είναι η πρώτη φορά που θα χάσω (χάσουμε;)...ουφ, μπέρδεμα!

Μία καινούρια εβδομάδα...

Κοιμήθηκα στο σπίτι σου...ξημέρωσε και με πήρες αγκαλιά. Πάλι κάτι τόσο γνώριμο και τόσο διαφορετικό συνάμα. Ετοιμάστηκα γρήγορα για να είμαι εγκαίρως στην δουλειά ατενίζοντας ταυτόχρονα την ομίχλη που είχε εισχωρήσει μέσα μου....

Έντονα συναισθήματα, εναλλαγή εικόνων και εμπειριών, όλα μαζί μια ανθρώπινη ζωή, Εγώ! Και ενώ κατάφερα να ξεχαστώ στην δημιουργική δουλειά μου...ήρθε το διάλειμμα του τσιγάρου που ξαφνικά έφερε το μπουρίνι μέσα μου. Ήμουν απλά ο παθητικός δέκτης του λόγου της συναδέλφου μου...μιλούσε για τη μοναξιά της και την διαφορά φιλίας με έρωτα. Μία συνηθισμένη συζήτηση που όλοι έχουμε ακούσει και πει σκέφτηκα...ξαφνικά ανέφερε πως ''στην φιλία οι δικοί σου άνθρωποι σου ανοίγουν τις πόρτες ενώ κουβαλάς το πακέτο/φορτίο της ζωής και από την άλλη στον έρωτα η σχέση σου μοιράζεται το βάρος στα εμπόδια και τις δυσκολίες''!!! Κάτι τόσο δεδομένο ήταν η αφορμή να λυγίσω...αρχικά βούρκωσα και στην συνέχεια ήρθε το δάκρυ....από παθητικός δέκτης λόγου έγινα το ενεργό μέλος μιας σκηνής που λίγο θα είχε να ζηλέψει από στιγμές θεάτρου.

Ήταν η στιγμή που περίμεναν να πω το γιατί...και ανταποκρίθηκα στην πρόκληση! Για μένα οι σχέσεις είναι πάντα το άνοιγμα πόρτας...ποτέ το μοίρασμα! Ένιωσα πως περίμεναν να τους πω λεπτομέρειες..Σε εμάς λοιπόν είναι αδύνατον να πιστέψουμε στο μοίρασμα...θα ήταν σκέτη τρέλα...πως γίνεται να ζούμε σε αυταπάτες οτι σε μία χώρα όπως την Ελλάδα θα μπορούσαμε να φανταστούμε οτι το ταίρι μας θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος της ζωής μας?? Και το αποκορύφωμα είναι πως ενώ ξέρω οτι είναι λάθος...συνεχίζω να ελπίζω σε κάθε ερωτική μου σχέση οτι θα μπορούσε να γίνει το μοίρασμα, οτι θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπός της ζωής μου! Αυτά...ελπίζω να μην είμαι μόνος σε αυτό το όνειρο....ελπίζω οτι κάποια μέρα ίσως κάποια πράγματα αλλάξουν...πέρα από το θεσμικό πλαίσιο όμως, θα έχουν αλλάξει οι άνθρωποι? Ή θα συνεχίσουν να ανοίγουν πόρτες υπό μουσικής υπόκρουσης του ''The heart asks pleasure first'.....

Το καλοκαίρι πέρασε...

Τελικά εκείνο το μπάνιο κράτησε πολύ...η συναυλία ήταν συμπαθητική...η σχέση τελείωσε χωρίς να μπορώ να προσεγγίσω το τέλος ή ακόμα καλύτερα την αρχή του τέλους. Όπως λέει και μία πολύ καλή μου φίλη....υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με γνωρίζουν και με συμπαθούν και σχεδόν κανένας που να έχει μπορέσει να είναι μέσα στην ψυχή μου. Άμυνα? Θετικό ή αρνητικό? Ειλικρινά δε με απασχολεί...αυτό που ξέρω είναι πως όταν επενδύεις σε κάτι εάν δεν υπάρχει το κάτι ανάλογο τότε δεν αξίζει να πονέσεις....

Αυτά και άλλα πολλά συνέβησαν μέσα σε ένα μπάνιο...σκοτσέζικο θα το έλεγα...είναι όμορφο να είσαι φιλικός στον εαυτό σου και να μην τον στεναχωρείς με μικρότητες....νιώθω τόσο καλά που μπόρεσα να γνωρίσω πάλι το φλερτ και να συνεχίσω μετά από δύο μέρες στο να γνωρίσω πάλι κάτι που θα με έκανε χαρούμενο...έτσι είναι τα συναισθήματα. Σημασία έχει να υπάρχει αξιοπρέπεια ως προς εμάς και ως προς τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Σίγουρα όμως υπάρχουν και λάθη....Μπορούμε να δούμε τα δικά μας?

Με απλά λόγια....δεν με έχει αγγίξει καθόλου η οικονομική κρίση και τα όσα συμβαίνουν....το σύστημα θα βρει την αυτοδυναμία του πάλι....αυτό που με απασχολούσε, είναι το πως γίνεται να μπορούμε μέσα σε όλα αυτά τα δεδομένα να συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να αφήνουμε τα συναισθήματα μας ελεύθερα....Μήπως δεν συμβαίνει συχνά; μήπως η φίλη μου είχε αλήθεια στο οτι ποτέ δεν αφήνω τους ανθρώπους να με αγγίξουν μέσα μου; Ή χρειάζεται χρόνο για να έρθει αυτό;; Την απάντηση δεν την ψάχνω, την γνωρίζω.... Απλά απορώ γιατί δεν λειτουργεί έτσι ο κόσμος...