Εν αρχή...

Τελικά μου πήρε κάπου ένα μήνα εως ότου να γράψω σε αυτό το ιστολόγιο...

Ίσως γιατί όπως λεει και κάποιος φίλος μου μεγαλύτερης ηλικίας ανήκω σε μία γενιά παθητική που απλά δέχεται τα πάντα χωρίς να κάνει κάτι. Δεν 8α σχολιάσω φυσικά τι έκανε η γενιά της μεταπολίτευσης...το βιώνουμε κάθε μέρα αυτό!

Από την άλλη, ενώ κοίταζα διάφορα ιστολόγια για να καταλάβω πως γράφουν οι άλλοι, παρατήρησα πως ο μέσος 'Ελληνας blogger αρκείται στο να κριτικάρει τα πάντα από όσα συμβαίνουν γύρω του και εδώ....τίποτα πρωτότυπο δηλαδή. Αυτός ειναι ένας από τους πολλούς λόγους της καθυστερημένης μου αρχής στον χώρο των ιστολογίων....δεν θα παραθέσω τους υπόλοιπους γιατί δεν θέλω να κάνω από μέρους μου και εγώ κριτική από άλλη σκοπιά βεβαίως.

Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα συνειδητοποίησα πως ήθελα να γράψω για τα όμορφα πράγματα της ζωής μου χωρίς όμως να διαγράφω αρνητικές οπτικές, με τέτοιον τρόπο ώστε να φαίνεται καθαρά οτι υπάρχουν προβλήματα και σε μένα όπως σε όλους τους νέους (και όχι μόνο νέους), αλλά παρόλα αυτά ζούμε χαρούμενα με απλά πράγματα και συνεχίζουμε να έχουμε όνειρα.

Σήμερα λοιπόν, όπως κάθε εργάσιμη μέρα ξύπνησα στις 6 το πρωί για να πάρω το λεωφορείο των 7 από την πλατεία. Ενώ ετοιμαζόμουνα ανέμελος και έχοντας μουσική στο background, είδα οτι είχα αφήσει το ποδήλατο στο σπίτι της αδερφής μου και έτσι έπρεπε να αγχωθώ για άλλη μία φορά μη τυχόν και χάσω το λεωφορείο....ο αρχικός πανικός βγήκε σε χαρά μιας και είχα μήνες να περπατήσω την παραλιακή και ειδικά με την ανατολή του ήλιου.......σε αυτή την διαδρομή σκεφτόμουν για τις ανθρώπινες σχέσεις, μιας και τελευταία άφησα τον εαυτό μου να αγαπήσει....όπως λεει και η συνάδελφος μου και φίλη που είναι ψυχολόγος είμαι σχεσοφοβικός.

Εν ολίγοις, έχω γνωρίσει κάποιον άνθρωπο που κατάφερε να με κάνει να προσπαθήσω έστω να σταματήσω να φοβάμαι τους ανθρώπους όσον αφορά τον τομέα των σχέσεων και συναισθημάτων...αυτό είναι που το εκτιμώ υπερβολικά σκέφτηκα.

• Από τη μία το κόκκινο τερατάκι μου έλεγε....''η αγάπη μόνο πόνο μπορεί να φέρει, κοίτα να περνάς καλά και να μην επενδύεις συναισθηματικά, όλοι αυτό κάνουν και αυτό περιμένουν...η αγάπη φοβίζει τους πάντες γιατί να είσαστε εσείς η εξαίρεση; πάλι θα σε προδώσουν, πάλι θα σε χρησιμοποιήσουν, πάλι...πάλι...πάλι...''

• Από την άλλη ο φίλτατός άγγελος μου που τον προστατεύει ο Άγιος Θεράποντας και ο Βούδας (τα φιλαράκια μου ξέρουν τι εννοώ), είπε.....''η αγάπη είναι κάτι που έχουν μόνο όσοι ρισκάρουν και είναι προτιμότερο να την δώσεις, το νόημα της ζωής είναι να βρούμε αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους και για να είναι αληθινό πρέπει να είμαστε και εμείς και οι πράξεις μας σύμφωνες με τα όσα νιώθουμε''

Όπως καταλάβατε για άλλη μία φορά άκουσα το λευκό ανθρωπάκι και αυτό με έκανε χαρούμενο...(stuck on my values)έτσι συνέχισα τον περίπατο, πήγα στην δουλειά, κόλλησα άλλο ένα ένσημο για την δήθεν σύνταξη που θα πάρουμε μετά από χρόνια υποταγής στην Υπερ-Κοινωνία της Υποκρισίας που λέγεται Ελλάδα και την αγαπάμε μαζοχιστικά μιας και είμαστε ο πιο έξυπνος λαός, με τον πιο όμορφο κόσμο και τα καλύτερα τοπία που σερβίρουν σουβλάκι με χωριάτικη σαλάτα υπό μουσικής Ζορμπάς δε Γκρικ!

Το απόγευμα γύρισα σπίτι, μαγείρεψα, μίλησα στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου, την αδερφή μου, τον φίλο μου Μάνο στην Αγγλία που καλά έκανε και δεν γύρισε στην Ελλάδα και φυσικά με το έτερον ήμισυ.....που θα μου κάνει δώρο για τα γενέθλιά μου να πάμε να δούμε μαζί τη Madonna....για να λυσσάξουν μερικά στόματα πουριτανών και να επιβεβαιώσουν τα στερεότυπα που βάζουν κατηγοριοποιώντας τους άλλους έτσι ώστε να νιώθουν σπουδαίοι εκείνοι.....χαρείτε!!!

Είμαστε αυτό που πιστεύετε γιατί αυτό θέλουμε να σας δείχνουμε!!! Εμείς την αλλαγή και την επανάσταση την κάνουμε τρόπο ζωής και όχι θεωρίες σε μόρια σάλιου που πετάγονται στον αέρα χωρίς να δίνουν ζωή στο πέσιμο τους στην γη...

Ώρα για μπανάκι....τα λέμε αύριο!